De wind strijkt langs mijn naakte lichaam. Een verademing, zo noemt Aad het. Ik kijk, met mijn piemel hangend in de richting van Le Bugue, uit over de laaghangende ochtendnevel. De buitendouche bij het zwembad is geweldig. Na een paar baantjes zwemmen, ’s morgens vroeg in het frisse water, zijn we allemaal wakker. Het warme water is dan een weldaad. Het omgekeerde van een saunagang, waar je eerst warm wordt en daarna afkoelt.
 
We herkenden alles nog van zes jaar geleden, toen we hier ook mochten zijn. Er was veel veranderd en toch ook weer niet. Het huis is in de tussentijd door Leo verbouwd, maar aan het zwembad en de buitendouche is ogenschijnlijk niets veranderd. Ogenschijnlijk, want er is voor zevenduizend euro op de wanden van het zwembad gesmeerd. Het was lek.
 
Ik droog me af  en stap voorzichtig door het gras naar de tegels rond het zwembad. Als ik wankelend op één been mijn onderbroek aantrek, zie ik vanuit mijn ooghoek een projectiel aankomen. Het is Jaap, die bommetje doet. Ik pak mijn handdoek en droog me opnieuw af, rondom mij wordt gelachen. Het is het enige minpuntje van mijn verblijf hier, ik ben op pad met een groep gekken. Dat wist ik vooraf, want het is dit jaar de vijftiende keer dat ik met deze groep op reis ben. Bij de eerste trip was de gemiddelde leeftijd nog vijfenveertig, dan is dit gedrag nog aanvaardbaar. Nu zijn we gemiddeld rond de zestig en dan ga je je afvragen of het ooit nog over gaat.
 
Geschoren en aangekleed zoek ik een stoel aan de tafel. Mijn plek van gisteren is bezet. Aan het ontbijt wordt gekibbeld over de te hoge handicap van de winnaar van de eerste speeldag  Ik denk, wat komt deze discussie me bekend voor. Het is net of ik naar de herhaling van een voetbalwedstrijd zit te kijken. De uitslag is al bekend.
 
In de huurauto probeer ik het adres van de golfclub in het navigatiesysteem in te toetsen, maar het apparaat vindt geen route, stom ding.
‘Ik rijd wel achter jou aan Leo,’  zeg ik.
Hij heeft kennelijk een beter systeem in zijn auto, want hij protesteert niet. Na een half uur rijden zien we twijfel bij de bestuurder van de voor ons rijdende Espace. Bij een kruising  staat hij langer stil dan normaal. We zien Leo druk gesticuleren. Zijn hoofd gaat van links naar rechts, maar de auto blijft stil staan. Uiteindelijk steken we langzaam de straat over en stoppen bij een tuinman van de gemeente. Leo stapt uit en vraagt de weg aan de man. Terwijl hij hem aanhoort knikt hij alsof hij het begrijpt.  We vervolgen onze weg, maar dat duurt niet lang. Opnieuw twijfel, gaan we wel goed? We stoppen bij de volgende tuinman. Het is net of ik naar de herhaling van een voetbalwedstrijd zit te kijken.
 
Ik bedenk me dat onze golfreizen een bepaalde mate van overeenkomst hebben met ons golfspel. Als je na een slechte afslag een provisionele bal slaat, gaat hij vaak dezelfde kant op als de eerste bal. De uitslag is al bekend.